Afgelopen  zaterdag niet veel gedaan, zondag des te meer.

Kort na de middag richting Gana gecruised. Op gevoel het grid door. Je hoeft in principe maar een straat te onthouden. Ik zit op 20, hij woont op 6. Kwestie van een boulevard richting zee nemen en bij zes links af. Ht grid werkt zo eenvoudig, ware het niet dat het doorsneden wordt door Highways. Niet elke straat gaat daar overheen. Johan cruijff zou zeggen dat dat logisch is, en gelijk zou hij hebben. Met het rijden op gevoel kan je dus voor verassingen komen te staan. Niet aan te bevelen als je haast hebt, zoals ik afgelopen vrijdag kon ervaren. Of je komt in een doodlopende straat terecht, of je zit voordat je het weet op de highway. Niet zo erg….gewoon bij de volgende er af en je weg weer terug zoeken.

Anyway. Bij Gana aangekomen wat gedronken en gewacht op een collega van hem die mee op pad zou gaan. Met de auto, want daar doe je hier alles mee, richting Sawtelle, de Japanse buurt waar ik het al eerder over had. Veel Japanse winkels, kleinschalig. Een Japanse supermarkt bezocht en wat te eten gehaald. Je staat tussen de Japanse produkten, waarvan je alleen maar kunt raden wat er in de verpakking zit. Voordat je het weet sta je wasmiddel i.p.v muesli in je jogurt te schudden. De muziek op de achtergrond, een Country & Western deed er nog een schepje bovenop. Lost in translation, de film.

Nog wat winkels bezocht, oold_images. Giant Robot 1 en 2.

Daarna door naar Melrose. Wat gedronken in een theagarden. Een oase an rust in een drukke omgeving. Voordat we de echte drukte ingingen, een grote mall in hollywood, nog even bij het Schindler House voorbij gegaan. Een bouwsel met erg lage plafonds uit de twintiger jaren. Rietveld, minimalistisch, japans. Heel open en licht gebouwd. Het staat op de monumentenlijst en is tegen betaling te bezoeken. Door het vele geruik van cardboard was het er erg muf, maar wel inspirerend.

Stijn is een paar jaar geleden ook hier geweest en had me al een paar architectuur hotspots gemaild. Wellicht is hij hier ook geweest.

Na dit minimalisme was het tijd voor de mall. Richitng Hollywood. In de verte de beroemde letters in de Hollywood Hills zien staan. Vreemd, zo in het echt. Echter versluierd achter een dikke laag smog.

Als je graag een dagje ziek thuis zou willen blijven is een mall een goede aanrader. Vanuit de overn die parkeergarage heet, direct de airconditioned mall in, waar het stikt van de mensen. Hoofdpijn bevorderend.

Niet langer geleven dan noodzakelijk.

Na een korte stop in het hotel kwam Gana me ophalen bij het hotel. Ten zuiden van Santa Monica in Venice beland. Dit stadsdeel dankt zijn naam aan een rijke entrepeneur die begin vorige eeuw het idee opgevat had een klein Venetie aan de Californische kust te bouwen. Van het kanalen stelsel is nog een klein deel over gebleven. Een soort decor. Moet dat deel nog maar eens bezoeken.

Venice is wat ruiger dan Santa Monica. Er zitten veel kunstenaars.

Het is ook de buurt van Dog Town.De jongens en meisjes van de Zephyr crew hebben hier het moderne skateboarding uitgevonden.Een en ander kwam de dus bekend voor uit de gelijknamige documentaire film. Apart gevoel.

Nog de beroemde Jeff Ho surfshop voorbij gereden. Moet niet vergeten daar nog wat t-shirts te kopen voor de homeboys in Ingolstadt.Ergens in een mexicaanse „cantina“ borittos gegeten. Een amerikaanse portie, waar je dus de helft van laat staan.Veel mensen op straat. Skateboarders. Oude amerikaanse cabrios etc.

Het gevoel in een film te leven zette zich in de loop van avond door. Je volgt een televisieserie en herkent de stad waarin je leeft.

Wij keken echter geen televisie maar gingen naar de film „Who killed the electric car“. Het vreemde, of dood normale, was date er voor de biosscoop een gast naast een electrische auto druk stond te gebaren. Even mee staan luisteren bij zijn pleidooi voor electirische autos. Tien minuten later zag ik hem echter op the silver screen. Werkelijkheid wordt film en andersom. In de film kwam tevens een journalist aan het woord die me ergens bekend voor kwam. ………Verrek, met die gast heb ik bij de presentatie van de Audi Q7 in Phoenix…….etc. etc.

Overigens reed ik gisteren langs dezelfde biosscoop en zag daar weer de man met de auto en zijn bord staan. Take 2, action……

Het is weer zover, ik zit in de tuin voor het hotel achter mijn toetsenbord, de fontein klatert op de achtergrond. Het geluid vermengt zich met groovy ambient muziek die uit mijn koptelefoon drupt.

Gisteren, kort voordat we naar de film gingen,lipe ik nog even door het voetgangersgebied van Santa Monica.  Erg kleinschalig. Veel bomen en toeristen in shorts. Straatmuziekanten om de zoveel meter. Relaxte sfeer. Bij een man met gitaar en vrouw met dwarsfluit even blijven staan. Nog tien minuten totdat de film begint. Ze zaten rustig te jammen. Dikke vette tokkelende basslines en funky flute. Michiel en Floris weten waar ik het over heb. Op zo’n moment moet je niet nadenken, maar handelen. Of je gooit een dollar in de koffer en loopt verder of je koopt meteen de zelf gebrande cd’s die ze verkopen. Om die groove voor altijd bij je te dragen en het gevoel mee naar huis te nemen.

Ik wilde de twee echter niet onderbreken in hun „jam“.De vrouw legde haar fluit neer en kwam naar me toe. Even staan kletsen. De man op de gitaar ging rustig door met tokkelen. Ik heb uiteindelijk twee cds gekocht.

Toen ik  verder ging hoorde ik de dwarsfluit op precies het goeie moment inzetten. Geweldig.

Ik draaide me op twintig meter afstand nog een keer om. De man maakte een peaceteken. Mooi moment.

Season of us.